Konfiguracja zleceń płatniczych w programie płatności

W pierwszym artykule dotyczącym programu płatności zaprezentowane zostały możliwe sposoby rozliczenia dokumentów w SAP za pomocą programu płatności.

Artykuł ten wyróżnił dwie metody rozliczenia płatności i jednej z nich, mianowicie zleceniom płatniczym, poświęcony jest drugi artykuł.

Jak wiadomo z pierwszego artykułu zlecenia płatnicze to numery transakcji płatniczych w SAP, które rozliczają dokumenty zapłacone poprzez program płatności w momencie księgowania wyciągu.

W tym celu konieczne jest, żeby na zwróconym przez bank wyciągu znajdował się wygenerowany przez program płatności numer zlecenia płatniczego i był on łatwo rozpoznawalny.

Najodpowiedniejszym miejscem umieszczenia numeru zlecenia płatniczego jest opis transakcji. W tym miejscu znajdują się również numery opłaconych dokumentów. Na tym przypadku skupiona zostanie uwaga w tym artykule.

W przypadku płatności do urzędów (ZUS / US) opis przelewu musi mieć predefiniowaną strukturę, stąd numer zlecenia nie może się znaleźć w tym samym miejscu co w zwykłym przelewie do kontrahenta. W formacie Elixir istnieje możliwość przesłania danych dodatkowych, które nie są wysyłane do kontrahenta w opisie – w polu ‘Informacje Klient-Bank’ – jest to ostatnie pole w strukturze pliku.

W przypadku przelewach, które wymagają pliku w formacie xml, opis można zawrzeć w polu ‘Remittance Information’ (RmtInf).

W pliku płaskim Elixir (tak zwane pli) znajdują się 4 sekcje przeznaczone na opis przelewu – każda po 35 znaków. W sumie daje to 140 znaków.

Pierwszym krokiem jest ustalenie numerów zleceń płatniczych. Numer zlecenia płatniczego ma 10 znaków, ale warto go poprzedzić co najmniej dwoma znakami (np. PY), żeby można było je łatwo rozróżnić w opisie przychodzącego wyciągu.

Numery zleceń płatniczych wprowadzamy za pomocą transakcji FBN2:

Polecane jest używanie zakresów numerów zaczynających się od cyfry innej niż 0. Numer zlecenia ma być łatwo identyfikowalny w opisie przelewu, aby mógł zostać automatycznie znaleziony w trakcie księgowania wyciągu bankowego.

Zakładając, że numer faktury umieszczany jest w polu Referencja (XBLNR) i między każdym z nich potrzeba minimum jednego miejsca przerwy oraz musimy zmieści jeszcze numer zlecenia płatniczego (12 znaków), to maksymalnie można zmieścić około 7 numerów faktur. Liczba ta została ustalona wg zaokrąglonego do pełnej liczby rezultatu z wzoru: 140 znaków – 12 na numer zlecenia – 1 na spację oddzielającą numer zlecenia podzielone przez 17 (16 znaków referencji i spacja oddzielająca każdy numer faktury).

Po podzieleniu na 4 części opisu w formacie Elixir wychodzi następująca struktura:

Element 1 – Element 35 znaków:
Odwzorowanie 1 z numerem zlecenia płatniczego – długość 12 znaków
Odwzorowanie 2 z numerem pierwszej płaconej faktury – długość 16 znaków

Element 2 – Element 35 znaków:
Odwzorowanie 1 z numerem pierwszej płaconej faktury – długość 16 znaków
Odwzorowanie 2 z numerem pierwszej płaconej faktury – długość 16 znaków

Element 3 – Element 35 znaków:
Odwzorowanie 1 z numerem pierwszej płaconej faktury – długość 16 znaków
Odwzorowanie 2 z numerem pierwszej płaconej faktury – długość 16 znaków

Element 4 – Element 35 znaków:
Odwzorowanie 1 z numerem pierwszej płaconej faktury – długość 16 znaków
Odwzorowanie 2 z numerem pierwszej płaconej faktury – długość 16 znaków

Powyższe należy odwzorować w DME (Data Medium Engine) w strukturze Elixir (dostępnej w nocie serwisowej SAP 2168056: Collective note for payment formats: PL_ELIXIR-O), poprzez utworzenie 4 elementów, które są mapowane za pomocą węzłów odwzorowania rozdzielanych za pomocą spacji. Formaty płatności obsługiwane są w transakcji DMEE dla typu drzewa ‘PAYM’.

Element 1:

Odwzorowanie 1 zawierające numer zlecenia płatniczego:

Odwzorowanie 2 zawierające pierwszy numer faktury:

W elementach 2,3,4 należy wprowadzić takie same odwzorowania jak ‘Odwzorowanie 2’ z Elementu 1.

Po wprowadzeniu wszystkich ustawień struktura powinna wyglądać następująco:

Kolejnym krokiem jest zdefiniowanie takiej samej ilości wypełnionych pól opisu w formacie płatności.

Formaty płatności definiowane są w transakcji OBPM1 bądź w ścieżce:

IMG / SPRO: Rachunkowość finansowa (nowa) -> Rozrachunki z dostawcami i odbiorcami -> Zdarzenia gospodarcze -> Płatność własna -> Automatyczne płatności własne -> Nośniki płatności -> Ustawianie formatów nośników płatności Payment Medium Workbench

Transakcja: OBPM1 – Tworzenie formatów nośników płatności

W folderze “Pola tekstowe dla informacji referencyjnych” należy wprowadzić te same ilości wystąpienia opisów jak w DME. Każdy z typów DMEE_PAYD/ Text mapuje się na typ pola tekstowego:

DMEE_PAYD/ Text / 1 mapowany jest na Cel zastosowania łącznie z nagłówkami (1)

DMEE_PAYD/ Text / 3 mapowany jest na Krótkie wprowadzenie dla celu zastosowania, zewn. (3)

Oznacza to, że należy wprowadzić długość pola 16 znaków, 7 wystąpień bo tyle odwzorowań DMEE_PAYD / Text / 1 ujętych jest w DMEE oraz długość 12 znaków i jedno wystąpienie dla typu DMEE_PAYD / Text / 3 (zawiera numer zlecenia płatniczego.

Po konfiguracji formatu płatności należy zdefiniować w jaki sposób pola DMEE_PAYD będą wypełniane w pliku. Definicję tą zawiera cel zastosowania, który można zdefiniować w transakcji OBPM2 bądź poprzez ścieżkę:

IMG / SPRO: Rachunkowość finansowa (nowa) -> Rozrachunki z dostawcami i odbiorcami -> Zdarzenia gospodarcze -> Płatność własna -> Automatyczne płatności własne -> Nośniki płatności -> Ustawianie formatów nośników płatności Payment Medium Workbench

OBPM2 – Dostosowanie celu zastosowania

Podstawowe ustawienie celu zastosowania wymaga zaznaczenia opcji “Struktura celu zast. przez konfigurację”.

Opcja ‘struktura celu zast. przez moduł funk.’ może zostać aktywowana w przypadkach bardziej skomplikowanych (takich jak np. w nocie serwisowej SAP 1224437 PMW: When are separate payment advice notes created?).

Następnie należy zmapować wartości typu celu zastosowania 1 oraz 3. W typie 1 ma znajdować się numer referencji każdej faktury, natomiast w typie 3 ma się znaleźć numer zlecenia płatniczego.

Pojedyncze faktury ujmowane są w strukturze FPAYP wykorzystywanej w formacie płatności, a budowana jest ona w oparciu o  zawartość tabeli REGUP. Stąd typ 1 musi być wypełniany na podstawie pola FPAYP-XBLNR.

Numer zlecenia płatniczego ustalany jest na poziomie sumarycznym dla dokumentów, czyli jest budowany na podstawie tabeli REGUH i wypełniany w strukturze FPAYH. Stąd typ 3 musi być wypełniany na podstawie pola FPAYH-DOC1R poprzedzony ustalonymi wcześniej dwoma stałymi znakami, w tym przypadku jest to PY.

W oparciu o powyższe cel zastosowania będzie wyglądał następująco:

Ustalony cel zastosowania musi zostać przypisany do formy płatności w transakcji FBZP à Formy płatności w kraju, bądź poprzez ścieżkę:

IMG / SPRO: Rachunkowość finansowa (nowa) -> Rozrachunki z dostawcami i odbiorcami -> Zdarzenia gospodarcze -> Płatność własna -> Automatyczne płatności własne -> Wybór formy płatności/banku dla programu płatności

Transakcja: FBZP – Tworzenie form płatności dla określonego kraju dla obrotu płatniczego

Przypisanie następuje w folderze ‘Cel zastosowania wg pochodzenia’:

Jedna forma płatności może mieć kilka celów zastosowania, w zależności od źródła pochodzenia dokumentu płatniczego. Puste pochodzenie oznacza, że przypisany cel zastosowania będzie używany niezależnie od pochodzenia dokumentu płatniczego.

Na koniec należy, w formie płatności, zaznaczyć opcję generowania zleceń płatniczych:

Powyższa konfiguracja pozwoli na tworzenie plików płatności z numerami zleceń płatniczych. W kolejnym artykule poruszony zostanie temat automatycznego rozliczania zleceń płatniczych poprzez wyciąg bankowy oraz przydatne informacje dotyczące analizy zleceń.

 

Zostaw komentarz

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.